လြန္ခဲ့ေသာ ၁၃ နွစ္ခန္ ့ကာလ ကရင္းစပြိဳင့္ေစ်းၾကီးမွာ က်ြန္ေတာ္တို ့ဇနီးေမာင္ႏွံအလွျပင္ခန္း
ေဆာက္လုပ္စဥ္ ဗီယက္နမ္လူမ်ိဳးတစ္ေယာက္ႏွင့္ စတင္သိက်ြမ္းရသည္။သူကကၽြန္ေတာ္တို ့ဆီ မုန္ ့လံုးၾကီးေၾကာ္ ႏွင္ ့မုန္ ့လက္ေကာက္ေၾကာ္မ်ားေရာင္းရန္၀င္လာေလ့ရွိသည္။အဂၤလိပ္စကားမေျပာတက္
ေသာ္လည္းလူကအျမဲတမ္းျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္ဆိုေတာ့ ေျခဟန္လက္ဟန္အမူအရာနွင္ ့ပင္ကၽြန္ေတာ္တို ့
ရင္းႏွီးခဲ့ၾကတယ္...သူနံမည္က လီဗန္ဗူး...
လီကေန့ပိုင္းတြင္ မုန္ ့ဖို၌ အလုပ္လုပ္သည္။ညဘက္ေရာက္လွ်င္သူေရာသူ ့ဇနီးပါကတ္ဆက္ေခြေတြ
ျဖင့္အဂၤလိပ္စကားသင္ၾကသည္။သူတိုု ့လင္မယားမုန္ ့ဖိုေနာက္ေဖးခန္းက လႊစာမႈန္ ့အိပ္ေတြေပၚမွာ အိပ္က်ေၾကာင္းေနာက္ပိုင္း၌ ကၽြန္ေတာ္သိရသည္။
ဗီယက္နမ္မွာတုန္းကမူ ဗန္ဗူးတို ့သည္ အေရွ ့ေတာင္အာရွ၏အခ်မ္းသာဆံုးမိသားစုမ်ားထဲတြင္ တစ္ခုအပါအ၀င္ျဖစ္ခဲ့သည္။သူတို ့မွာစက္မႈလုပ္ငန္းၾကီးေတြရွိသည္။ ေျမယာေတြအေျမာက္အမ်ား ပိုင္ဆိုင္သည္။ေျမာက္ဗီယက္နမ္၏ သံုးပံုတစ္ပံုနီးပါးေလာက္သူတို ့ပိုင္ဆိုင္ၾကသည္ဟုဆိုသည္။ သို ့ေသာ္ သူ ့ဖခင္ ရက္စက္စြာ သက္ျဖတ္ခံရျပီးသည့္ေနာက္ လီကသူ ့မိခင္ႏွင့္အတူေတာင္ပိုင္းသို ့ေျပာင္းေရႊ ့ခဲ့ သည္။အဲ့ဒီမွာ ေက်ာင္းေနျပီး ေရွ ့ေနတစ္ေယာက္ျဖစ္လာသည္။
ဖခင္နည္းတူလီလည္းေအာင္ျမင္ၾကီးပြားခဲ့သည္။ေဆာက္လုပ္ေရးဘက္မွာလမ္းပြင့္ေနတာျမင္ျပီး သူ၀င္လုပ္ရာက ေတာင္ဗီယက္နမ္တြင္အေအာင္ျမင္ဆံုး ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းရွင္တစ္ေယာက္ျဖစ္လာခဲ့ သည္။
သို ့ေသာ္ေျမာက္ပိုင္းသို ့ခရီးသြားသည္ ့ခရီးစဥ္တစ္ခုတြင္ သူအဖမ္းခံရသည္။ေျမာက္ဗီယက္နမ္
ေထာင္တြင္သံုးႏွစ္မွ်အက်ဥ္းက်ခံရျပီး ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ကာ ေတာင္ပိုင္းျပန္ေရာက္လာသည့္အခါ
ေတာင္ဗီယက္နမ္အစိုးရက သူ ့အားေျမာက္ပိုင္းသူလွ်ိဳဟု စြပ္စြဲျပီးဖမ္းစီးျပန္သည္။
အက်ဥ္းမွလြတ္ေျမာက္ျပီးေနာက္ ငါးလုပ္ငန္းထူေထာင္ရာ ေအာင္ျမင္သည္။ ေတာင္ဗီယက္နမ္တြင္ အၾကီးဆံုး စည္သြပ္ဘူးလုပ္ငန္းရွင္တစ္ဦး ျဖစ္လာသည္။
သို ့ေသာ္ႏိုင္ငံေရးအေျပာင္းအလဲမ်ားေၾကာင္း ရပ္တည္ရန္ခတ္ခဲလာေသာအခါ ဖစ္လစ္ပိုင္ႏိုင္ငံသို ့ ထြက္လာခဲ့ရသည္။ဖစ္လစ္ပိုင္တြင္ႏွစ္နွစ္မွ်ေနထိုင္ျပီေနာက္ အေမရိကသို ့ဆက္လက္ေရႊ ့ေျပာင္းသည္။
အေမရိကသို ့သြားသည္ ့သေဘၤာခရီးတြင္ သူအၾကီးအက်ယ္စိတ္ဓာတ္က်လာသည္။သူ ့မွာ
ေလာေလာဆယ္လက္ဖ၀ါး ေျခဖ၀ါးပဲရွိေနသည္။ဒီအေနအထားမွ စတင္ကာ ဘ၀ကိုမည္သို ့အသစ္တစ္ဖန္
ျပန္လည္ထူေထာင္ႏိုင္ပါ့မလဲေတြးတာ သူၾကံရာမရျဖစ္ေနသည္။တစ္ၾကိမ္၌ သေဘၤာလက္ရန္းသံတန္းမ်ား ကိုေက်ာ္ျပီ ခုန္ခ်ဖို ့ၾကံရြယ္စဥ္တြင္ ဇနီးသည္ကေတြ ့သြားသည္။
‘လီရယ္ ရွင္ခုလိုခုန္ခ်လိုက္ရင္ က်မတစ္ေယာက္တည္း ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ။က်မတို ့နွစ္ေယာက္
ေလာကဒဏ္အေကာင္းအဆိုးအမ်ိဳးမ်ိဳးကို အတူတကြျဖတ္သန္းလာခဲ့ၾကတာပဲ...ႏွစ္ေယာက္လက္တြဲျပီး ရင္ဆိုင္ရင္ဒီအခတ္အခဲကိုလည္း ေက်ာ္လြန္ႏိုင္မွာပါ။‘ ဇနီးသည္က ေဖ်ာင္းျပသည္။
အဲ့ဒီေလာက္အားေပးစကားမွ်သည္ပင္ လီဗန္ဗူး အတြက္လံုေလာက္ခဲ့သည္။
၁၉၇၂ ခုနွစ္တြင္ သူတို ့ဇနီးေမာင္ႏွံ ဟ်ဴတန္ျမိဳ ့သို ့ေရာက္လာသည္။လက္ထဲတြင္ ျခဴးတစ္ျပားမွ မရွိ။
အဂၤလိပ္စကားလည္းလံုး၀မေျပာတက္။သို ့ေသာ္ သူတို ့ဗီယက္နမ္ေတြမွာ ေဆြမ်ိဳးညာတိအခ်င္းခ်င္း
ေစာင့္ေရွာက္ရိုင္းပင္းေသာအေလ့အထရွိိသည္။လီတို ့ဇနီးေမာင္နွံ ဂရင္းစပြိဳင့္ေစ်းၾကီးရွိ သူ ့၀မ္းကြဲညီအကို တစ္ေယာက္၏ မုန္ ့ဖိုေနာက္ေဖးခန္းတြင္ ေနစရာ ရသည္။အဲ့ဒီအခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္တို ့ကလည္းသူတို ့ႏွင္ ့ ကိုက္ ၂၀၀ ေလာက္အကြာမွာ ကၽြန္ေတာ္တို ့ဆိုင္ခန္းကို စတင္တည္ေထာင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ဒါက လီ နွင့္ပတ္သတ္သည္ ့ဇာတ္လမ္းအစပိုင္းျဖစ္သည္။ လီအေၾကာင္း ေနာက္ပိုင္းဇာတ္လမ္း (သို ့မဟုတ္) သူ ့ဘ၀ဇာတ္လမ္းမွထြက္ေပၚလာသည့္သင္ခန္းစာယူစရာအပိုင္းကို ကၽြန္ေတာ္ဆက္ေျပာ ပါ့မည္။
လီ၏သားခ်င္းမုန္ ့ဖိုပိုင္ရွင္က သူတို ့လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလံုးကိုမုန္ ့ဖို၌ အလုပ္ေပးသည္။ လီကတစ္ပတ္လွ်င္ ၁၇၅ ေဒၚလာ၊ ဇနီးသည္က ၁၂၅ ေဒၚလာရသည္။နွစ္ေယာက္ေပါင္းလုိက္လွ်င္ တစ္နွစ္၀င္ေငြ ေဒၚလာ ၁၅၆၀၀ ရွိသည္။ျပီးလွ်င္ထိုပုဂၢိဳလ္က သူတို ့ကိုအခြင့္အေရးတစ္ခုေပးေသးသည္။ မုန္ ့ဖိုကို ၀ယ္လိုက၀ယ္ႏိုင္သည့္အခြင့္အေရး။
မုန္ ့ဖို တန္ဖိုးက ၁၂၀,၀၀၀ ျဖစ္သည္။လီတို ့ကေဒၚလာ၃၀,၀၀၀ လက္ငင္းေပးႏိုင္လွ်င္က်န္၉၀,၀၀၀ ကို အေၾကြးအျဖစ္သတ္မွတ္ျပီးသူတို ့ကိုေပးမည္ဟုဆိုသည္။
လီတို ့လင္မယားဘာလုပ္ၾကသလဲ...
ေလာေလာဆယ္သူတို ့လင္မယားနွစ္ေယာက္ တစ္ပတ္မွာ၃၀၀ ရေနျပီ။ အိမ္ခန္းငွားေနခ်င္လွ်င္လဲ
ေနႏိုင္ျပီ။သို ့ေသာ္သူတို ့မုန္ ့ဖိုေနာက္ေဖးမွာပဲဆက္ေနဖို ့ဆံုးျဖတ္သည္။ေရခ်ိဳးသည္ ့အခါေစ်းၾကီးထဲက ကိုယ္လက္သုတ္သင္ခန္း မ်ားမွာပင္ ခ်ိဳးၾကသည္။ ျပီးေတာ့နွစ္နွစ္တာကာလပတ္လံုး မုန္ ့ဖိုရွိပစၥည္းမ်ား မွလြဲျပီး တျခားဘာမွမစားသေလာက္ေနၾကသည္။ တစ္ႏွစ္လံုးစုစုေပါင္း ေဒၚလာ၆၀၀ထပ္ပိုမကုန္ေအာင္
ျခိဳးျခံေခၽြတာကာ လက္ငင္းေပးေခ်ရမည့္ေငြ ၃၀၀၀၀ ရေအာင္စုေဆာင္းၾကသည္။
ေနာက္ပိုင္းလီကရွင္းျပသည္။ ‘ တစ္ပတ္၃၀၀ ရတဲ့ခ်ိန္မွာတို ့တက္ႏိုင္ျပီဆိုျပီး အခန္းငွားေနလိုက္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို ့အခန္းခေပးရေတာ့မယ္။ျပီးေတာ့အခန္းရွိလာရင္ ပရိေဘာဂ၀ယ္ရမယ္။ေနာက္အလုပ္ အသြားအျပန္အတြက္ ကား၀ယ္ဖို ့လိုလာဦးမယ္။ဓာတ္ဆီ၀ယ္ရမယ္။ကားအတြက္အာမခံထားရမယ္။ ကားရွိေတာ့ဟိုဟိုဒီဒီသြားခ်င္မယ္။အ၀တ္အစားတို ့အလွကုန္ပစၥည္းတို ့၀ယ္ဖို ့လိုလာမယ္။အဲ့ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားၾကည့္တယ္။အိမ္ခန္းငွားရင္ ကၽြန္ေတာ္တို ့ေငြ ၃၀၀၀၀ ဘယ္ေတာ့မွစုျဖစ္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။‘ ဟူ၍။
လီဗန္ဗူးအေၾကာင္းက ဒီမွ်ႏွင့္မျပီးေသးပါ။ လက္ငင္းေပးထားရမည့္ေငြ ၃၀၀၀၀ ရေအာင္စုကာ မုန္ ့ဖိုကို၀ယ္လိုက္ျပီးေနာက္ လီႏွင့္ဇနီးသည္ အတူတူထိုင္ကာေရွ ့ေရးကို ေဆြးေႏြးျပန္သည္။
သူတို ့မွာ ေဒၚလာ ၉၀၀၀၀ ေၾကြးေပးရန္က်န္ေသးသည္။ သည္ေတာ့အရင္ႏွစ္နွစ္ ဆင္းရဲဒုကၡခံျပီးေနာက္ ေနာက္ထပ္၁နွစ္ မုန္ ့ဖိုေနာက္ေဖးခန္းေလးထဲမွာပင္ ဆင္းဆင္းရဲရဲေနၾကရန္ သူတို ့ဆံုးျဖတ္ၾကသည္။
က်ြန္ေတာ့မိတ္ေဆြသာမက ကၽြန္ေတာ့အတြက္ေရွ ့ေဆာင္လမ္းျပျဖစ္လာမည့္ လီဗန္ဗူး နွင့္သူ ့ဇနီး တို ့ေဆာင္ရြက္ပံုအေၾကာင္း ေျပာျပရျခင္းအတြက္ ကၽြန္ေတာ္၀မ္းသာဂုဏ္ယူလွပါသည္။အဲ့ဒီတစ္ႏွစ္လံုး လုပ္ငန္းမွရေသာေငြကို တစ္ျပာမွ်မက်န္ဟုဆိုရေလာက္ေအာင္စုေဆာင္းၾကရာ က်န္ေငြေဒၚလာ ၉၀၀၀၀ လံုးေပးေခ်ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ရရွိခဲ့သည္။လီတို ့ေမာင္ႏွံသည္အက်ိဳးအျမတ္ရွိလွေသာလုပ္ငန္းၾကီးတစ္ခု ကို သံုးႏွစ္အတြင္းလံုး၀လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ပိုင္ဆိုင္သြားခဲ့သည္။
အဲ့ဒီေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့မွပင္ ႏွစ္ဦးသားမုန္ ့ဖိုေနာက္ေဖးခန္းမွထြက္ကာအိမ္ခန္းတစ္ခုဆီေျပာင္းေရြ ့
ေနထိုင္ၾကသည္။ယေန ့တိုင္ေအာင္လည္းသူတုိ ့ေမာင္ႏွံမွန္မွန္စုေဆာင္းၾကဆဲျဖစ္သည္။သူတို ့၀င္ေငြ၏ အလြန္ေသးငယ္ေသာအစိတ္အပိုင္းေလာက္ကိုသာသံုးစြဲၾကသည္။၀ယ္သမွ် ျခမ္းသမွ်တြင္လည္း ေၾကြးကပ္ ကိုမသံုး၊ေငြသာျဖင့္ပင္လက္ငင္းေပးေျခရျမဲျဖစ္သည္။
ဒီကေန ့ဆိုရင္ လီဗန္ဗူတစ္ေယာက္သန္းၾကြယ္သူေ႒းျဖစ္ေလာက္ေရာေပါ့ဟု စာဖတ္သူေမးေကာင္း
ေမးပါမည္။
ဟုတ္ကဲ့ သန္းေပါင္းမ်ားစြာခ်မ္းသာေနပါျပီဟု ကၽြန္ေတာ္၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ေျပာလိုက္ပါမည္။
[မူရင္း ။ ။John McCormack ၏ Willing to Pay the Price ]
ေဖျမင့္ - ႏွလံုးသားအဟာရရသစာမ်ား တတိယတြဲ မွ ထုတ္ယူေ၀မွ်ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
လူေတြမွာ လိုခ်င္တဲ့ဆႏၵ ေတြရွိၾကပါတယ္...
ဘယ္လိုျဖစ္ေအာင္လုပ္ၾကမွာလဲ...
ဘာေတြျဖစ္ေအာင္လုပ္ၾကမွာလဲ...
ဘယ္လိုလုပ္ရမွာလဲ...
ဘာေတြေပးဆပ္ႏိုင္မွာလဲ...စတဲ့ေမးခြန္းေတြကို အရင္စဥ္းစားသင့္ပါတယ္...
အေျဖရျပီဆိုရင္လည္း အဲ့ဒီလိုခ်င္တဲ့အရာကိုရဖို ့ေပးဆပ္သင့္တာေတြကိုေပးဆပ္ၾကရမယ္...
ျခိဳးျခံၾကရမယ္...ခတ္ခဲေပမဲ ့သည္းခံၾကရမယ္...
စီပြားေရလုပ္ငန္းတစ္ခုခုလုပ္ခ်င္တယ္...အိမ္ေတြျခံေတြ၀ယ္ခ်င္မယ္...ပညာရွိျဖစ္ခ်င္တယ္...စသျဖင့္
စိတ္ကူးေတြရွိျပီး အစားေကာင္းေတာ့လည္းစားခ်င္...လွလွေလးေတြ ့ရင္လည္း၀တ္ခ်င္...iphone 5,
samsung galaxy s 3 ေလးလည္းကိုင္ခ်င္..ဒါေလးကလည္းလိုခ်င္တယ္...ဒါေလးကိုလည္း၀ယ္ခ်င္တယ္...
စာဖတ္ရမွာသိေပမဲ့ gameေလးကေဆာ့ခ်င္၊chatting ေလးလည္း၀င္ခ်င္...စတဲ့ စိတ္အလိုလုိက္မႈေတြကို
ဦးစားေပးေနသူေတြအတြက္ ဘာမွျဖစ္မလာႏိုင္ဘူး ဆိုတဲ့ သင္ခန္းစာလည္းရ ၊ရသလည္းရတဲ့
ေဆာင္းပါးေလးတစ္ပုဒ္လို ့ဖူးထင္ပါတယ္...
ခ်စ္တဲ့သူငယ္ခ်င္းမ်ားခ်စ္တဲ့သူနဲ ့ထာ၀ရေပ်ာ္ရြင္ႏိုင္ပါေစ...
2 comments:
ဖတ္ဖူးျပီးသားေပမဲ႔ ထပ္ဖတ္လိုက္ရေတာ႔လဲေကာင္းတာပဲ.
မုိးနတ္လဲ ေဖျမင္႔စာေတြသိပ္ၾကိဳက္တယ္..ဘာသာျပန္ေတြလဲေကာင္းတယ္
ကိုယ္တုိင္ေရးေတြလဲေကာင္းတယ္....မုိးနတ္ကငယ္ငယ္ကတည္းက
ေဖျမင္႔စာေတြနဲ႔ပဲ ၾကီးျပင္းလာရတာေလ...ႏွလံုးသားအာဟာရဆုိ
အုပ္တုိင္းမလြတ္ဖတ္တာ...ဖူးေရ...ေက်းေက်းပါေနာ္...
သတိရေနတယ္
ခင္တဲ႔...မုိးနတ္
အရင္ကဖတ္ခဲ႔ဖူးတယ္ေမ႔ေတာင္ေမပါျပီ ထပ္ျပီးဖတ္လုိက္ရတာေပါ႔မွ်ေ၀ေပးလုိ႔ေက်းဇူးပါ
ခင္တဲ႔ sis jasmine မန္႔ခဲ႔တာရပါတာ္မပ်က္ပါဘူး
Post a Comment